Herkesin Kıyameti
bittiği yerde aynı kişi değildin. cümlelere artık büyük harfle başlayabilecek iddiayı bulamamandan anlamıştın bunu. artık daha kısık sesle konuşuyordun. kaynağı az sonra tükenecek bir su gibi incecik bir sızıyla yaşıyordun: öyle yavaş, öyle cimri. yeniden başladığında da aynı kişi olmayacaktın. en son kestiğimde saçlarımı ve ilişkilerimi, ertesi sabaha uyanmak için bir sebep bulamadığımı hatırlıyorum. herkes gibi uyuyup uyanmak, olan onca şeyden sonra öylesine kolay mümkün olmuyordu. uzayan saçlarla ne ilgisi vardı aynaların? göz bebeklerimde daha önce tanımadığım bir soğukluk vardı. dedim ya işte, bu aynalar bana yabancıydı. en çokta heyecanı unutmuştum. sessiz bir kıyı yaratmış, orada öylece ölmeyi bekliyordum. dalgalar, hissetmeye dair hatırladığım son sıcak insani yetilerimi alıp götürüyordu. merak yoktu, heyecan, ses, hareket ve koku... boğulmaktan korktuğumu biliyorum, en son kendimi bir ıssız adaya hapsettiğimde oradan çıkmaya hiç yeltenmediğimden biliyorum bunu. si